Twórczość Krzysztofa Kieślowskiego

Krzysztof Kieślowski to polski reżyser i scenarzysta filmowy. Początkowo specjalizował się w reżyserii filmów dokumentalnych takich jak  „Życiorys” czy ”Z punktu widzenia nocnego portiera”, ale z czasem zaczął realizować filmy fabularne, a także sporadycznie podejmował działalność teatralną. Urodził się 27 czerwca 1941 roku w Warszawie i zmarł w wieku 54 lat, dokładnie 13 marca 1996 roku, również w Warszawie.

 

Twórczość filmowa

Krzysztof Kieślowski zadebiutował w 1966 roku dwiema etiudami szkolnymi: „Tramwajem” oraz „Urzędem”. „Tramwaj” to film niemy, który opowiada o ulotnej historii przypadkowego spotkania w tramwaju, natomiast „Urząd” jest satyrą na panującą w urzędach biurokrację. W latach 1966-1969 wydał jeszcze kilka innych filmów.

Lata od 1970 do 1974 były przewagą filmów dokumentalnych m.in. „Fabryka”, w którym skontrastował optymistyczną relację z narad w fabryce traktorów Ursus z nędznymi warunkami pracy robotników. W tym samym roku nakręcił wspólnie z Andrzejem Titkowem film „Byłem żołnierzem” ukazujący weteranów II wojny światowej, którzy stracili wzrok podczas wojny. W tych latach nakręcił między innymi „przed rajdem”, „Refren” czy „Robotnicy”, który otrzymał zakaz publikacji i ukazał się jedynie w wersji ocenzurowanej.

W 1973 roku Kieślowski stworzył pierwszy półgodzinny film fabularny pod nazwą „Przejście podziemne”, który nagrał w ciągu dziesięciu dni ten improwizowany film.

Pierwszy pełnometrażowy film fabularny Kieślowskiego „Personel” został wyprodukowany w 1975 roku.  Personel stanowił rozrachunek reżysera ze swą przeszłością teatralną. Film, mimo niskiej popularności (miał premierę wyłącznie w telewizji), spotkał się z ciepłym przyjęciem krytyków, zdobył też główną nagrodę na festiwalu w Mannheim oraz nagrodę jury na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. 

                                               Zdjęcie z Fototeki Filmoteki Narodowej

Wielkim sukcesem Kieślowskiego okazał się film fabularny Amator z 1979 roku, który zyskał znaczący rozgłos wśród krytyków, którzy dostrzegali w nim traktat o roli kina i sztuki w życiu człowieka.

Krzysztof Kieślowski wyreżyserował również serię filmów o tytule „Dekalog”. Akcja cyklu, składającego się z dziesięciu filmów-moralitetów luźno inspirowanych Dekalogiem, obraca się wokół życia mieszkańców osiedla mieszkaniowego w Warszawie. Za granicą „Dekalog” został odebrany przychylniej niż w Polsce; po premierze w 1989 roku cykl otrzymał nagrodę FIPRESCI na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji. W trakcie kręcenia „Dekalogu” dwa filmy opublikowano w wersji pełnometrażowej. Pierwszy, stworzony w 1987 roku „Krótki film o zabijaniu”, jest opowieścią o młodzieńcu skazanym na śmierć za morderstwo. Po wyświetleniu na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes film zebrał entuzjastyczne recenzje francuskich krytyków, którzy okrzyknęli go arcydziełem i doszukali się w Kieślowskim estety poruszającego tematykę metafizyczną; Krótki film o zabijaniu otrzymał nagrodę FIPRESCI w Cannes, Złotego Lwa w Gdyni oraz Europejską Nagrodę Filmową „Felix”, przyznaną po raz pierwszy. Pod jego wrażeniem w Polsce wstrzymano wykonywanie kary śmierci. Kolejny film pełnometrażowy pod nazwą „Krótki film o miłości”, opublikowany w 1988 roku, mówił o młodym człowieku, który zakochuje się w dojrzałej kobiecie. Krótki film o miłości również zyskał uznanie krytyków, zdobywając kolejną nagrodę FIPRESCI (tym razem na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w San Sebastián) oraz pięć nagród w Gdyni, w tym Złotego Lwa. W 1988 roku ukazał się również ostatni dokument Kieślowskiego pod nazwą „Siedem dni w tygodniu”

Dorobek Kieślowskiego zwieńczyła międzynarodowa, francusko-polsko-szwajcarska trylogia „Trzy kolory” kręcona w latach 1993–1994, która odwoływała się do hasła rewolucji francuskiej: „Wolność, równość, braterstwo”. Pierwszy film nazwano „Niebieski”, drugi „Biały”, trzeci „Czerwony”.

Kinematografia Krzysztofa Kieślowskiego po jego międzynarodowym sukcesie była porównywana do dzieł takich reżyserów, jak Ingmar Bergman, Robert Bresson czy też Roberto Rossellini, aczkolwiek wytworzył on swój odrębny styl filmowy. Kieślowski inspirował się także literaturą, jako najważniejszych dla niego twórców wskazując Fiodora Dostojewskiego, Thomasa Manna, Franza Kafkę i Alberta Camusa.

Użyte strony:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Krzysztof_Kie%C5%9Blowski

http://rokkieslowskiego.pl/krzysztof-kieslowski-biografia/

http://www.filmweb.pl/person/Krzysztof.Kieslowski

 Konrad Widera